επιτρέψτε μου να πω... ευελπιστώντας την επανασύνδεση..?

το ακόλουθο κείμενο είναι για συγκεκριμένα άτομα που μου λείπουν.
μερικά από αυτά ίσως το δουν.
Γιαυτό ορισμένοι άλλοι που θα το διαβάσετε ίσως μην καταλάβαιτε απόλυτα τι εννοώ κάθε φορά.

μου λείπει το πως μπορούμε να είμαστε και δεν το εκμεταλλευόμαστε.

. καλη αναγνωση των ψυχολογικών μου ανοησιών.

Εκείνο το βράδυ ξετρύπωσα ορισμένες αναμνήσεις από τους σκονισμένους φακέλους του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή!

Mε την μεθυστική μελωδία στο μπακραουνντ και οι στίχοι να ξετυλίγονται λέγοντας χαρακτηριστικά «αυτά που ζήσαμε μαζί δε θέλω να ξεχάσω» ,ποιος να ‘ξερε πως την περίοδο που γράφτηκαν από μας αυτοί οι στίχοι – μια περίοδο με άφθονα χαμόγελα , φιλίες , έρωτες και μαλακίες - θα προορίζονταν τελικά για μας τους ίδιους μετά από λίγο καιρό... Ο κύκλος που λέγαμε …

Είναι η νύχτα αυτή που αποφάσισα να κάνω απολογισμό αναμνήσεων!

Ποιες να κρατήσω και ποιες να σκορπίσω στον αέρα να χαθούν…?

Τελικά αποφάσισα να τις κρατήσω όλες καλά φυλαγμένες ! Όχι απλά σε μερικές φωτογραφίες που με έκαναν να τις ξεθάψω απ ‘ το μυαλό μου , αλλά στην καρδιά μου.

Ο καθένας πήρε τον δρόμο του ! Μα ελπίζω να συναντηθούμε κάπου , κάποτε ξανά σε κάποιο σταυροδρόμι όλοι μαζί.

Αναμνήσεις τελικά ε?

Με κάνατε να δακρύσω. Όλοι εσείς που ανήκετε μέσα σε αυτές !

Εσύ που τότε με αγκάλιασες για να μη κλαίω αλλά τώρα έχεις χαθεί!

Εσύ που τότε με κάλεσες στο τηλέφωνο και μου κιθάρισες γλυκά μα τώρα έγινες καπνός μέσα σε σκόνη!

Εσύ που μου χαμογέλασες όταν απογοητεύτηκα μα τώρα λείπεις συνεχώς .

Εσύ που όταν αποκάλεσες το όνομα μου στο τραγούδι σου με κοίταξες βαθιά μα τώρα δε με κοιτάζεις πια.

Εσύ που μου αφιέρωσες και μετά έφυγες.

Εσύ που μου ζωγράφισες μα τώρα ξεχνάς την ύπαρξη μου…

Εσείς που με κάνατε να νιώθω μα τώρα πια με θάψατε..

Με θάψατε σαν μια ανάμνηση σκονισμένη σε κάποια ξεχασμένη φωτογραφία .

Μας θάψατε σαν τα κόπρανα της γάτας όταν τα καθαρίζει .

ΛΥΠΑΜΑΙ ΚΥΡΙΕ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΔΑ!

Που πήγαν οι στιγμές μας ρε???

Που πήγε η μουσική μας ρε???

Που ζει το πάθος μας πια ??

Που είναι η ομαδικότητα μας ?

Τα κοινά χαμόγελά μας ρε?

Καληνύχτα σε όλα αυτά , καληνύχτα και στις αναμνήσεις που μισές απ’ αυτές θα θυμάστε πια.

Μην νοιάζεστε. Θυμάμαι εγώ για όλους μας

«Πόσο ωραία το αίμα μυρίζει? Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι δακρύζει» ,θυμάσαι?

«Σαν ψέμα […] Το τελευταίο φεγγάρι έχει φύγει και όσες ωραίες στιγμές είχα ζήσει, μαζί θα τις πάρω με μένα…»

Το τέλος μου λοιπόν.. Αντίο στην παρέα που δεν είχε όρια σκέψης και συνεχώς ταξιδεύαμε με το νου.

(γιατι ίσως τελικά τα μεγαλυτέρα ταξίδια γίνονται με το νου)