Με κάνεις να θέλω να σε κοιτάω στα μάτια.
Να προσπαθώ να γνωρίσω κάθε πτυχή του σώματός σου.
Να χρειάζομαι την προσωπική σου μυρωδιά πάνω μου.
Με κάνεις να γελάω με την ψυχή και όχι με το στόμα μου.
Να ερωτεύομαι ότι απλό πράγμα κάνεις και να αγαπώ τα πολύπλοκα.
Να ζω μέσα σου , σαν παράσιτο που τρέφεται απ΄τον οργανισμό σου.
Με κάνεις να έρχομαι σε διέγερση κάθε φορα που μου χαμογελάς.
Να ανατριχιάζω όταν μου λες σαγαπώ.
Να απολαμβάνω κάθε στιγμή σου,κάθε λεπτό σου.
Θέλω να ξαπλώσω μέσα στην αγκαλιά σου
Να ακουμπάω στο στήθος σου
και να με πάρει ο ύπνος
ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς σου...
...καρδιά μου.
♥

Ντύνεσαι στα μαύρα για να μπορέσεις να υπάρξεις
ανάμεσα σε πολύχρωμες οντότητες.

Όπα όπα.
Ας το πάρουμε απτην αρχή.
Ήταν Δευτέρα 30 Μαρτίου του 1992 και ώρα 9.05..
όταν γεννήθηκε μια αιθέρια υπαρξη...ΕΓΩ!
-Όπα παλι ρεεε , όπαααα!!!
-Τι μωρέ???
-Ε τι "τι μωρέ???"? Δεν το έπιανες και από την γέννηση του κόσμου?
-Οκ Οκ.. ίσως υπερέβαλα λίγο. Πάμε πάλι.
Ωραία,ας μην το πάρουμε από την αρχή.
Ας ξεκινήσω από κει που διαπίστωσα ότι
όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου..
(όχι εντάξει αυτό δεν ισχύει
απλά πάντα ήθελα να χρησιμοποιησω αυτή την εκφραση!χαχ)
- Έλα ρε τελείωνεεεεε!
-Οκ Οκ είχα καιρό να γράψω και παρασύρομαι.Συγγνώμη.
Λοιπόν, που είχα μείνει?
α ναι!
Εκεί που προσπαθούσα να σας πω ότι δε ξέρω τι μου γίνεται.
Ναι βρε.Το ξέρω πως το διαπιστώσατε αυτό.
Με τους ανθρώπους γύρω μου δε ξέρω τι γίνεται..
Τι είναι τελικά καλύτερο?!
Να είσαι με κάποιον και να μην σε γεμίζει
η να είσαι μόνος και να νιώθεις κενός από την απουσία του?
**Τώρα υπάρχει λύση!!!!!
Γίνε και 'συ τώρα απρόσωπος!
Γίνε και συ ψυχοπαθής μαζί μας για λίγο.**
Και όταν έρθει η στιγμή από γκρι, να γίνεις και πάλι ..ροζουλής
Όταν αποφασίσεις ξανά να ανοιχτείς και να αισθανθείς..
Ίσως ξανασυναντήσεις ένα ακόμη άτομο που θα σε κάνει
να διαπιστώσεις 52478284929 βλακείες
που μπορούν να σε ξενερώσουν
και 1 καλό που θα σε κρατά κοντά του!
Νομίζω έρωτας λέγεται αυτό?
Ένα συνώνυμο, δηλαδή, της λέξης αυτής
μπορεί να θεωρηθεί και η απερισκεψία και η ηλιθιότητα??
Συγγνώμη που παρουσιάζω αυτή την έκφανση του έρωτα.
Συγγνώμη που φαίνομαι ξυνή και κακιά.Δεν είμαι.
Λυπάμαι που έχω καιρό να δω πασχαλίτσες και ροζ συννεφάκια.
Δεν ξέρω αν αυτό πονάει.
Δεν ξέρω καν αν το λέω αυτό τώρα για να απαλύνω τον πόνο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πόνος.
Έτσι λοιπόν απελπίζομαι κάθε φορά που προσπαθώ να δω τι νιώθω.
Και αποφασίζω όλη αυτή την απελπισία
να τη καταγράψω για να συνειδητοποιήσω τι παίζει με μένα.
θα πω λοιπόν ένα : είμαι τόόόόσο καλά(νομίζω)
και ένα : άντε σπάσε ρε μαλάκα!χαχχχαχ

ήταν ένα από τα πιο ακαταλαβίστικα ποστ μ :) yaay!
σι γιου αράουνντ βίτσιζ!

Προσδοκίες.

Ήθελα μόνο δέκα λεπτά απόλυτης μοναξιάς….

Τίποτε άλλο..

Για να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου

Αλλά εντάξει, το κανόνισα!

Σκότωσα όσους βρίσκονταν γύρω μου :)

Και το πέτυχα..!

Βέβαια έχουν περάσει παραπάνω από δέκα λεπτά!

[Δε το περίμενα,

ξεπέρασα τις προσδοκίες μου μάλλον.. ]

Μα ακόμα σας περιμένω ..

Άντε θα αναστηθείτε ή να πάω για μανικιούρ?

...and she left alone for ever
with an ironic blot following her
furiously

επιτρέψτε μου να πω... ευελπιστώντας την επανασύνδεση..?

το ακόλουθο κείμενο είναι για συγκεκριμένα άτομα που μου λείπουν.
μερικά από αυτά ίσως το δουν.
Γιαυτό ορισμένοι άλλοι που θα το διαβάσετε ίσως μην καταλάβαιτε απόλυτα τι εννοώ κάθε φορά.

μου λείπει το πως μπορούμε να είμαστε και δεν το εκμεταλλευόμαστε.

. καλη αναγνωση των ψυχολογικών μου ανοησιών.

Εκείνο το βράδυ ξετρύπωσα ορισμένες αναμνήσεις από τους σκονισμένους φακέλους του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή!

Mε την μεθυστική μελωδία στο μπακραουνντ και οι στίχοι να ξετυλίγονται λέγοντας χαρακτηριστικά «αυτά που ζήσαμε μαζί δε θέλω να ξεχάσω» ,ποιος να ‘ξερε πως την περίοδο που γράφτηκαν από μας αυτοί οι στίχοι – μια περίοδο με άφθονα χαμόγελα , φιλίες , έρωτες και μαλακίες - θα προορίζονταν τελικά για μας τους ίδιους μετά από λίγο καιρό... Ο κύκλος που λέγαμε …

Είναι η νύχτα αυτή που αποφάσισα να κάνω απολογισμό αναμνήσεων!

Ποιες να κρατήσω και ποιες να σκορπίσω στον αέρα να χαθούν…?

Τελικά αποφάσισα να τις κρατήσω όλες καλά φυλαγμένες ! Όχι απλά σε μερικές φωτογραφίες που με έκαναν να τις ξεθάψω απ ‘ το μυαλό μου , αλλά στην καρδιά μου.

Ο καθένας πήρε τον δρόμο του ! Μα ελπίζω να συναντηθούμε κάπου , κάποτε ξανά σε κάποιο σταυροδρόμι όλοι μαζί.

Αναμνήσεις τελικά ε?

Με κάνατε να δακρύσω. Όλοι εσείς που ανήκετε μέσα σε αυτές !

Εσύ που τότε με αγκάλιασες για να μη κλαίω αλλά τώρα έχεις χαθεί!

Εσύ που τότε με κάλεσες στο τηλέφωνο και μου κιθάρισες γλυκά μα τώρα έγινες καπνός μέσα σε σκόνη!

Εσύ που μου χαμογέλασες όταν απογοητεύτηκα μα τώρα λείπεις συνεχώς .

Εσύ που όταν αποκάλεσες το όνομα μου στο τραγούδι σου με κοίταξες βαθιά μα τώρα δε με κοιτάζεις πια.

Εσύ που μου αφιέρωσες και μετά έφυγες.

Εσύ που μου ζωγράφισες μα τώρα ξεχνάς την ύπαρξη μου…

Εσείς που με κάνατε να νιώθω μα τώρα πια με θάψατε..

Με θάψατε σαν μια ανάμνηση σκονισμένη σε κάποια ξεχασμένη φωτογραφία .

Μας θάψατε σαν τα κόπρανα της γάτας όταν τα καθαρίζει .

ΛΥΠΑΜΑΙ ΚΥΡΙΕ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΔΑ!

Που πήγαν οι στιγμές μας ρε???

Που πήγε η μουσική μας ρε???

Που ζει το πάθος μας πια ??

Που είναι η ομαδικότητα μας ?

Τα κοινά χαμόγελά μας ρε?

Καληνύχτα σε όλα αυτά , καληνύχτα και στις αναμνήσεις που μισές απ’ αυτές θα θυμάστε πια.

Μην νοιάζεστε. Θυμάμαι εγώ για όλους μας

«Πόσο ωραία το αίμα μυρίζει? Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι δακρύζει» ,θυμάσαι?

«Σαν ψέμα […] Το τελευταίο φεγγάρι έχει φύγει και όσες ωραίες στιγμές είχα ζήσει, μαζί θα τις πάρω με μένα…»

Το τέλος μου λοιπόν.. Αντίο στην παρέα που δεν είχε όρια σκέψης και συνεχώς ταξιδεύαμε με το νου.

(γιατι ίσως τελικά τα μεγαλυτέρα ταξίδια γίνονται με το νου)

Μια παράνομη στιγμή

Ακούμπησες τα ακροδάχτυλα του χεριού μου, του παγωμένου μου χεριού.
Αμέσως ένιωσα ένα κύμα θερμότητας από τα δικά σου ακροδάχτυλα
να κατευθύνεται στα δικά μου και να εξαπλώνεται μαγικά σε ολόκληρο μου το κορμί!
Το βλέμμα σου ήταν τόσο δυνατό , που διαπέρασε το δικό μου !
Τότε έκλεισα τα μάτια μου και το άφησα να περιπλανηθεί στο κάθε μου σημείο..
Σε ένιωσα τόσο ζεστό την μικρή εκείνη στιγμή .. Παντού μέσα μου!
Το μόνο που θα έκανα είναι να δακρύσω και να τελειώσω γλυκά για σένα .
Μονάχα για σένα!
Σπρώχνοντας το χέρι σου προς το μέρος μου και έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου ένα μισοχαμένο , πανέμορφο μειδίαμα με έκανες να καταλάβω
πως ήθελες να ενώσουμε τα δάχτυλά μας. Να ενώσουμε τα εγώ μας.
Το έκανα .Σταυρώσαμε τα δάχτυλα των χεριών μας! Και τότε έκατσες δίπλα μου.
Κάτι τόσο απλό..(?) Δεν ήταν όμως. Προηγήθηκε ένα μαγικό τελετουργικό.
Ένα τελετουργικό που με έκανε να νιώσω θυσία.
Μια θυσία που εσύ έκανες. Αλλά εγώ είχα δώσει την άδεια να γίνει.
Τώρα πλέον η θέρμη εκείνη δεν μπορούσε να φύγει από πουθενά , την φυλακίσαμε.
Έτσι απλά . Σαν να ήταν κάτι παράνομο. Περιφερόταν τώρα ολόγυρα μας. Μέσα μας.
Μου χάιδευες τα μπερδεμένα μου μαλλιά ενώ εγώ είχα το άλλο μου χέρι ακουμπισμένο στο πόδι σου. Κοιτούσαμε στο άπειρο σκούρο μοτίβο που μας περιέβαλε καθώς το πάθος έκανε βόλτες στους δρόμους των ονείρων μας.
Κανείς μας δεν μιλούσε. Μόνο υπήρχαμε και αισθανόμασταν.

ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ

Παράφρων?
Οι άνθρωποι με αποκαλούν έτσι.
Πως μπορούν να το γνωρίζουν?
Μπορεί κανείς πραγματικά να πει τι σημαίνει να είσαι παράφρονας?
Και τι να μην είσαι?
Ποιος μπορεί να κρίνει? ΟΛΟΙ
Ποιος έχει το δίκιο? ΚΑΝΕΙΣ
Δεν είναι ικανοί να διαβάσουν το μυαλό.
Δεν μπορούν καν να φανταστούν
τι είναι παρανοϊκό στο μυαλό μου.
Ακόμα και αν το καταγράψω..
Αλλάζει όλη την ώρα απόψεις και οπτικές γωνίες!
Μεγαλώνουν. Αλλάζουν. Βγαίνουν εκτός λειτουργίας ,
Και νέες παίρνουν την θέση τους!
Συνεχής κίνηση,
συνεχής αλλαγή, ανάπτυξη μέσα στο κεφάλι μου.
Πάντα αναρωτιέμαι , σκέφτομαι,
προσπαθώ να βρω αιτία και φαντάζομαι.
Παράφρων..? Δεν νομίζω .
Η αλήθεια είναι θέμα γνώμης και αντιληπτικότητας.
ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ ..
σε συγκεκριμένη στιγμή ..
όπου ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Γιατί πρέπει να με αποκαλούν παράφρονα?
Γιατί πρέπει να με φοβούνται?
Είμαι εγώ ... αυτό που φοβούνται?
Ή αυτό που θα βγει από τα στόματά τους?
Φοβούνται τις διαφορετικές απόψεις?
Και τις πραγματικές σκέψεις
Ή είναι απλά
το μικρό και επουσιώδες εγώ μου?
Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να με φοβούνται..
Τι δεν καταλαβαίνουν?
Το χειρότερο απ’όλα είναι πως,
δεν προσπαθούν να καταλάβουν.
Και τόσο απλά καθίσταμαι εγώ..
Τρελή !
Όχι διαφορετική.
Όχι ασυνήθιστη.
Παράφρων !
Και έπειτα μας κλειδώνουν εμάς τους «παράφρονες» έξω.

Ρεπό από την Πραγματικότητα

- Δουλεύω για σας , κυρία πραγματικότητα , εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Επί καθημερινής βάσεως!
Μπορώ να έχω ένα ρεπό , παρακαλώ?
- Όχι βέβαια , δε μπορείς.
- Γιατί?
- Γιατί αυτό πρέπει να κάνεις.
Τέλος.
Ας κοιμάσαι λίγο παραπάνω. Έχεις τα όνειρα σου.
Πέρα αυτών , λυπάμαι . Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο !
Πρέπει να αντεπεξέλθεις στα καθήκοντα σου .
- Μα ξέρετε.. Έχω και αυπνία .......

Κάπου ανάμεσα..

Είναι ξανά μια από κείνες τις μέρες ,
που η ανία μου γίνεται κυρίαρχος του ψυχόκοσμού μου.
Το κενό γεμίζει το κορμί μου
Και το κεφάλι σκάει απ' την πίεση.
Νύχτες που εξελίσσονται σε άπειρο δίχως ουσία
- από πράξεις που ποτέ δεν συμβαίνουν ,
καταστάσεις που σάπισαν στο κελάρι του μυαλού μου.-
Ένα μυαλό που πάντα αναζητά μα ποτέ δεν αναζητιέται και πάντα χάνεται.
Χάνεται σε νότες δίχως μελωδία.
Σε ζωγραφιές δίχως χρώματα ..
Σε συναισθήματα δίχως πλοκή ..
Ανάμεσα εκεί όπου το άπειρο συναντά το φως,
όπου το φως κυλάει στο σκοτάδι
όπου το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα.
Κάθε πτυχή του κορμιού σου.
Καλύφθηκες , λοιπόν , όπως το φως απ' το σκοτάδι .
Αντίο στο χαμόγελο σου που έκανε και το δικό μου να ανθίζει.
Αντίο σε εμένα που έπαψα να αναπνέω οξυγόνο.
Αναπνέω , πλέον , σκόνη και λίγη παραπάνω σιωπή.
Θα τα πούμε κάποτε .. εε ? .. κάπου εκεί ..
Ανάμεσα στο άπειρο και στο τίποτα!
Εκεί θα είμαστε. Θα ισορροπήσουμε τον κόσμο.
Το δικό μας κόσμο. Εκεί ανάμεσα.
Στο σημείο με τις ατελείωτες δυνατότητες!

Κάτι σαν κάρμα

Έχοντας ως αφορμή αρκετές καταστάσεις,
συζητήσεις και προβληματισμούς .
Θεώρησα καλό να ξεκαθαρίσω κάτι
Όχι σε σας . Αλλά σε μένα . Μέσα μου!
Στο τέλος του έργου κανείς δε θα μείνει να χειροκροτήσει

Όλοι μαζεύουν τις τσάντες και τις ζακέτες τους .

Μερικοί

, ίσως λίγο παραπάνω ευσυνείδητοι ,

θα μαζέψουν το πεταμένο , βρώμικο κουτάκι του ποπ κορν ,

και ύστερα με βλέμμα χαμένο , θα αποχωρήσουν απ’ την αίθουσα .

Αυτό , λοιπόν , συμβαίνει και έξω απ ' τό σινεμά.

Κανείς δε θα μείνει δίπλα σου να σου χαμογελάσει .

Ίσως πάλι μερικοί αποφασίσουν να σου χαρίσουν για λίγα δευτερόλεπτα

ένα μικρό χαμογελάκι

Μετά πάλι στη ρουτίνα

Θα μαζέψουν , ανάλογα , τα συναισθήματα τους , τα χαμόγελα τους

και θα αποχωρήσουν με βήματα γοργά και βλέμμα παγωμένο.

Σαν να ήταν απλώς περαστικοί.Περαστικοί απ'τη ζωή σου!

Έτσι , Άρχισα να αρρωσταίνω στην ιδέα μιας τυπικής αγκαλιάς.

Μιας τυπικής ερώτησης .

(Αν δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά αν είμαι καλά , καλύτερα μην ρωτήσεις !)

Εγώ ποτέ δε πίστευα σε τίποτα .

Πίστευα και πιστεύω .. στην δύναμη που κρύβουμε κάπου μέσα μας.

Παρ' όλα αυτά :

Αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε με δυο καλές μου φίλες για την έννοια του κάρματος.

( = κάρμα : δηλώνει μια συγκεκριμένη πράξη, οι συνέπειες της οποίας προσδιορίζουν την ευτυχία ή τη δυστυχία της ανθρώπινης ζωής.)

Η Φλώρα (γιορτάζει του αγίου φλώρου) είναι "κακός" άνθρωπος ,

έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το κάρμα της την τιμωρεί

(αλήθεια !! .. υπάρχει και κάρμα τιμωρός)

Η Στέλλα

(δε γνωρίζω στην πραγματικότητα αν γράφεται με δύο "λ" ή με ένα,εκείνη πάντως υποστηρίζει με δύο,οπότε το σέβομαι)

μένει αδιάφορη για το οτιδήποτε συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί στη ζωή της..

έτσι το κάρμα της την κλάνει κανονικότατα!

Όσον αφορά εμένα ..

(μάλλον λάθος περίοδο βρήκαμε να αναλύσουμε το θέμα περί κάρματος...)

κοιτάω την μοίρα μου (αν τελικά υπάρχει το πεπρομένο) κατάματα και βαδίζω μαζί της .

Βέβαια μερικές φορές το κάρμα μου αποφασίζει

πως θέλει να πάει ταξιδάκι με κακό , φουρτουνιασμένο καιρό!

Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς .

Βάζω τα μπρατσάκια μου ,

κάνω 7348256848912 προσευχές στο θεό μουσακά και ξεκινάω.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάρμα που να αντιπροσωπεύει και τις τρεις μαζί ...

Το σίγουρο είναι πως θα θέλει να αλλάξει επιγόντως δουλειά .

Συνεχίζω να πιστεύω στο πουθενά και το ποτέ .

Όλοι από κάπου ξεκινάμε και όλοι κάπου καταλήγουμε.

Ας απολαύσουμε τη διαδρομή.

:-)

Μεσημέρι , 31 Ιουλίου 2009

Σκεφτόμουν επί ώρες πως πρέπει να είναι το πρώτο σου κείμενο σε ένα blog ,
ώστε να κάνει καλή εντύπωση !
Ουφ. Μετά διαπίστωσα 3 πράγματα :
1. Πως μπορεί ποτέ να μην διαβάσεις αυτό το κείμενο .
2. Πως μπορεί να το διαβάσεις , αλλά να μην είναι το πρώτο .
και
3. Πως δεν τα πάω καλά με τα πρέπει ..
οπότε :
Πριν λίγο τελείωσα ένα βιβλίο που διάβαζα..
και αποφάσισα να γράψω το παρθενικό μου κείμενο στο blog.
Όμως όπως καταλαβαίνεις..
Οποιαδήποτε λέξη και να χρησιμοποιήσω από τώρα μέχρι τις επόμενες 2 ώρες,
θα είναι βαθιά επηρεασμένη από το λεξιλόγιο και την ψυχολογία του βιβλίου
χαχαχ!

καλωσόρισα ,λοιπόν, εδώ , καλωσήρθες και 'συ ξένε στις σκέψεις μου!

:)