- Δουλεύω για σας , κυρία πραγματικότητα , εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Επί καθημερινής βάσεως! Μπορώ να έχω ένα ρεπό , παρακαλώ? - Όχι βέβαια , δε μπορείς. - Γιατί? - Γιατί αυτό πρέπει να κάνεις. Τέλος. Ας κοιμάσαι λίγο παραπάνω. Έχεις τα όνειρα σου. Πέρα αυτών , λυπάμαι . Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο ! Πρέπει να αντεπεξέλθεις στα καθήκοντα σου . - Μα ξέρετε.. Έχω και αυπνία .......
Είναι ξανά μια από κείνες τις μέρες , που η ανία μου γίνεται κυρίαρχος του ψυχόκοσμού μου. Το κενό γεμίζει το κορμί μου Και το κεφάλι σκάει απ' την πίεση. Νύχτες που εξελίσσονται σε άπειρο δίχως ουσία - από πράξεις που ποτέ δεν συμβαίνουν , καταστάσεις που σάπισαν στο κελάρι του μυαλού μου.- Ένα μυαλό που πάντα αναζητά μα ποτέ δεν αναζητιέται και πάντα χάνεται. Χάνεται σε νότες δίχως μελωδία. Σε ζωγραφιές δίχως χρώματα .. Σε συναισθήματα δίχως πλοκή .. Ανάμεσα εκεί όπου το άπειρο συναντά το φως, όπου το φως κυλάει στο σκοτάδι όπου το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα. Κάθε πτυχή του κορμιού σου. Καλύφθηκες , λοιπόν , όπως το φως απ' το σκοτάδι . Αντίο στο χαμόγελο σου που έκανε και το δικό μου να ανθίζει. Αντίο σε εμένα που έπαψα να αναπνέω οξυγόνο. Αναπνέω , πλέον , σκόνη και λίγη παραπάνω σιωπή. Θα τα πούμε κάποτε .. εε ? .. κάπου εκεί .. Ανάμεσα στο άπειρο και στο τίποτα! Εκεί θα είμαστε. Θα ισορροπήσουμε τον κόσμο. Το δικό μας κόσμο. Εκεί ανάμεσα. Στο σημείο με τις ατελείωτες δυνατότητες!
Έχοντας ως αφορμή αρκετές καταστάσεις,
συζητήσεις και προβληματισμούς .
Θεώρησα καλό να ξεκαθαρίσω κάτι
Όχι σε σας . Αλλά σε μένα . Μέσα μου! Στο τέλος του έργου κανείς δε θα μείνει να χειροκροτήσει
Όλοι μαζεύουν τις τσάντες και τις ζακέτες τους .
Μερικοί
, ίσως λίγο παραπάνω ευσυνείδητοι ,
θα μαζέψουν το πεταμένο , βρώμικο κουτάκι του ποπ κορν ,
και ύστερα με βλέμμα χαμένο , θα αποχωρήσουν απ’ την αίθουσα .
Αυτό , λοιπόν , συμβαίνει και έξω απ ' τό σινεμά.
Κανείς δε θα μείνει δίπλα σου να σου χαμογελάσει .
Ίσως πάλι μερικοί αποφασίσουν να σου χαρίσουν για λίγα δευτερόλεπτα
ένα μικρό χαμογελάκι
Μετά πάλι στη ρουτίνα
Θα μαζέψουν , ανάλογα , τα συναισθήματα τους , τα χαμόγελα τους
και θα αποχωρήσουν με βήματα γοργά και βλέμμα παγωμένο.
Σαν να ήταν απλώς περαστικοί.Περαστικοί απ'τη ζωή σου!
Έτσι , Άρχισα να αρρωσταίνω στην ιδέα μιας τυπικής αγκαλιάς.
Μιας τυπικής ερώτησης .
(Αν δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά αν είμαι καλά , καλύτερα μην ρωτήσεις !)
Εγώ ποτέ δε πίστευα σε τίποτα .
Πίστευα και πιστεύω .. στην δύναμη που κρύβουμε κάπου μέσα μας.
Παρ' όλα αυτά :
Αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε με δυο καλές μου φίλες για την έννοια του κάρματος.
( = κάρμα : δηλώνει μια συγκεκριμένη πράξη, οι συνέπειες της οποίας προσδιορίζουν την ευτυχία ή τη δυστυχία της ανθρώπινης ζωής.)
Η Φλώρα(γιορτάζει του αγίου φλώρου)είναι "κακός" άνθρωπος ,
έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το κάρμα της την τιμωρεί
(αλήθεια !! .. υπάρχει και κάρμα τιμωρός)
Η Στέλλα
(δε γνωρίζω στην πραγματικότητα αν γράφεται με δύο "λ" ή με ένα,εκείνη πάντως υποστηρίζει με δύο,οπότε το σέβομαι)
μένει αδιάφορη για το οτιδήποτε συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί στη ζωή της..
έτσι το κάρμα της την κλάνει κανονικότατα!
Όσον αφορά εμένα ..
(μάλλον λάθος περίοδο βρήκαμε να αναλύσουμε το θέμα περί κάρματος...)
κοιτάω την μοίρα μου(αν τελικά υπάρχει το πεπρομένο) κατάματα και βαδίζω μαζί της .
Βέβαια μερικές φορές το κάρμα μου αποφασίζει
πως θέλει να πάει ταξιδάκι με κακό , φουρτουνιασμένο καιρό!
Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς .
Βάζω τα μπρατσάκια μου ,
κάνω 7348256848912 προσευχές στο θεό μουσακά και ξεκινάω.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάρμα που να αντιπροσωπεύει και τις τρεις μαζί ...
Το σίγουρο είναι πως θα θέλει να αλλάξει επιγόντως δουλειά .
Συνεχίζω να πιστεύω στο πουθενά και το ποτέ .
Όλοι από κάπου ξεκινάμε και όλοι κάπου καταλήγουμε.
