Θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλά॥ Να χάνομαι।
Ίσως τελικά έμεινα πολύ και έφθασε η στιγμή να φύγω.

Μέρα παρατήρησης 1η

(ΞΕ)ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ

Πριν λίγο καιρό άρχισα(με) το καθάρισμα.
Το σαλόνι του σπιτιού μας (και λέω "μας" γιατί μένω με την μητέρα και τον παππού μου) έμοιαζε με αποθήκη. Τι αποθήκη δηλαδή, έμοιαζε σαν να είχε πέσει μέσα του ατομική βόμβα. Ήταν ακατάστατο και βρώμικο. Έτσι, έχοντας τελειώσει άλλες μικροδουλειές που χρειαζόταν το σπίτι, ήρθε η σειρά του σαλονιού. (Βλέπε πως σαλόνι σημαίνει το μεγαλύτερο και ωραιότερο συνήθως δωμάτιο του σπιτιού, που προορίζεται για την υποδοχή των επισκεπτών)
Έτσι αρχίσαμε να προσθέτουμε μερικά καινούργια έπιπλα, στην ουσία δυο βιβλιοθήκες και ένα καναπέ. Οι βιβλιοθήκες ήταν άσπρες αλλά τις βάψαμε καφέ, ώστε να ταιριάζουν με την γενικότερη διακόσμηση(το ίδιο κάναμε και με το έπιπλο της τηλεόρασης). Σχετικά με τον καναπέ, αυτόν μας τον έδωσε μια θεια που από ότι φαίνεται και εκείνη καθάριζε ένα διαμέρισμα της. Με αυτόν τον τρόπο και λίγη καλή τύχη χρησιμοποιώντας άπλα αντικείμενα ξεκίνησε η "ανακαίνιση"( βεβαία δεν θεωρείται ακριβώς ανακαίνιση αφού τα πράγματα δεν ήταν διόλου καινούργια, αλλά μάλλον δεν έχει σημασία).
Στις βιβλιοθήκες τοποθετήσαμε ξανά τα κάθε λογής βιβλία και μερικά κεράκια εδώ και εκεί.
Ξεσκονίσαμε, σκουπίσαμε ,καθαρίσαμε και το "δωμάτιο" σιγά άρχισε να μοιάζει με ΔΩΜΑΤΙΟ. Ταχτοποιήσαμε το έπιπλο της τηλεόρασης καθώς και το τραπεζάκι του καφέ μπροστά από τον επίκτητο καναπέ και τις παλαιικές πολυθρόνες. Τοποθετήσαμε πάνω του μερικά κοχύλια μέσα σε ένα "σαν μπολ" και ξανά ορισμένα κόκκινα κεριά και μερικά μπεζ.
Στην άκρη πάνω δεξιά του δωματίου στο επιπλάκι με τα πολλά συρτάρια γύρισαν οι μισοοικογενειακές φωτογραφίες(σας είπα μένω με τον παππού και την μητέρα μου).Ένα(μισό) στάδιο πριν τελειώσουμε βάλαμε μικρά καρφάκια ανάμεσα από τις δυο βιβλιοθήκες(ξέχασα να πω πως είχαν λίγη απόσταση μεταξύ τους) όπου πάνω τους τοποθετήσαμε τις λωρίδες από τζαμακια, στις οποίες βάλαμε την συλλογή από κοχύλια της μητέρας μου. Τον τοίχο, στον όποιο μπήκαν οι βιβλιοθήκες, τον είχαμε βάψει λίγο καιρό πριν κόκκινο μπορντο. Δίνει μια απόχρωση ζεστασιάς στο άχαρο δωμάτιο. Στο τελευταίο(σχεδόν) στάδιο στρώσαμε τις μοκέτες τις καθαρίσαμε και βάλαμε και τις κουρτινες. Και είπα σχεδόν γιατί στο τελευταίο στάδιο έρχονται λουλούδια στα βάζα. Πρώτη φορά βλέπω το σπίτι με αληθινά λουλούδια στολισμενο, οποτε ήθελα να τα αφήσω για το τέλος.
Θυμάμαι κάθε φορά που άδειαζα στο νιπτήρα του μπάνιου ένα ένα απο τα αρχαία, τολμώ να πω, μπουκάλια με αλκοόλ, στην ουσία άδειαζα- πετούσα και μια σάπια κατάσταση. Συνεπώς γινόμουν αυτόματα μια Ανώνυμη Αλκοολική που αποφασίζει να ξεκινήσει αποτοξίνωση.
Βέβαια δεν είχαμε τόσο πολλά μπουκάλια, ώστε να αφήσω και άλλες αναμνήσεις να χυθούν μέσα στο σιφωνι. Το αναφέρω αυτό καθώς πιστεύω πως υπάρχουν κάποιες στιγμές στην καθημερινή μας πραγματικότητα, που κάνουμε απογραφή των όσων πράξαμε. Δυο λέξεις που αρχικά μοιάζουν να έχουν μόνο ετυμολογική σημασία(καθάρισμα-ξεκαθάρισμαα) , εγω τις παρουσιάζω μαζί διότι τελικά μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένες, αλληλένδετες, γιατί κάπως έτσι συμβαίνει.
Κάθε φορά που αποφασίζουμε να κάνουμε μια αλλαγή ,που σίγουρα μας φτιάχνει, έστω και λίγο η για λίγο το κέφι, αύτη σηματοδοτεί και κάτι καινουργιο. Είτε αυτό είναι σημαντικό είτε όχι τόσο σημαντικό η απλά ασήμαντο. Κάθε τύπου αλλαγή συμφωνεί με κάτι καινούργιο. Έτσι κάποιες φορές αποφασίζεις να μην ξεκινήσεις κάτι καινούργιο άλλα να πετάξεις κάτι παλιό.(μοιάζει πιο εύκολο αλλά οχι. δεν είναι). Δεν θα υπάρχουν κάθε φορά επιπλέον μπουκάλια. Αφού δεν μπορείς πάντα να έχεις την δυνατότητα να τα αφήσεις όλα να χαθούν. Όχι τόσο επειδή δεν θες.. Αλλά επειδή δεν μπορείς.

η Παναγιώτα είπε:

"ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ"

Ε λοιπόν όχι. Αυτά είναι γιατρειά για τον άρρωστο. Αν έχω κάνει κάποτε ,αγαπητή μου φίλη, μια λάθος επιλογή και άφησα πίσω μου κάτι, δεν σημαίνει πως μια υπερδύναμη με ώθησε σε αυτό.

Η ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΩΘΗΣΕ.
Βέβαια έτσι δημιουργούνται τα απωθημένα. Μετά από αρκετό καιρό λοιπόν σου έρχεται ξανά στο νου εκείνη η κατάσταση. Σαν τζετ λαγκ ένα πράμα.Χάνεις για λίγο την αίσθηση του χρόνου. Περνάς μερικές ναυτίες και ζαλάδες.Kαι επείτα συνειδητοποείς πως είσαι για τα πανηγύρια.
Καλημέρα μας. Και στην υγειά μας η δραμαμίνη

Όλα πάνε ρολόι(ίσως λίγο ξεκούρδιστο)

ΣΙΓΟΥΡΑ έχεις αναρωτηθεί γιατί υπάρχεις σαυτόν τον κόσμο.

[- Ξέρεις τώρα .. μερικά από αυτά τα ερωτήματα (δίχως απάντηση) που θέτεις κάτι περίεργες στιγμές στον εαυτό σου. ΤΥΠΟΥ:

Τι δεν πάει καλά με εμένα?

Είμαι διχασμένη προσωπικότητα?

Να ζει κανείς ή να μη ζει?

και το χειρότερο όλων?

γιατί να τρώω και να παχαίνω?

Eγώ λοιπόν αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχουν όλοι οι άλλοι γύρω μου και με κάνουν να σκέφτομαι μπούρδες.

Όλα πάνε καλά με εμένα

δεν ειμαι διχασμένη πρσωπικότητα

και εννοείται πως να ζεί.

(η οχι?)

.

Ακόμη αναρωτιέμαι αν τελικα ...
ο σκοπός αγιαζει τα μεσα;

Προσωπική της παράνοια.

Κάποιους ήχους, έχεις την εντύπωση πως μπορείς να τους πιάσεις.

Να απλώσεις το χέρι σου και έτσι απλά να τους αγγίξεις.
Σαν να είναι κάποιο αισθητό, κάποιο χειροπιαστό αντικείμενο.
Είναι όμως αυτοί οι ήχοι που υπάρχουν μόνο στα αυτιά σου.
Δεν προέρχονται πουθενά απ' τον περιβάλλοντα χώρο.
Δεν προϋπήρχαν , ούτε γεννήθηκαν κάπου στο σύμπαν.
Δεν περιπλανιούνται , ούτε περιμένουν να τους αντιληφθείς.
Είναι αυτοί οι ήχοι που τους πλάθεις με την αντίληψη σου και
με τον νου σου τους κατευθύνεις ασυναίσθητα προς τα αυτιά σου.
Αυτοί οι ήχοι που σε λίγο θα πάρουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου.
Σαν μαριονέτες θα πηγαινοέρχονται και θα φοβίζουν κάθε μοναχική σου στιγμή.
Στιγμές που θα σκεπάζεσαι με την κουβέρτα σου
για να χαθείς όσο περισσότερο μπορείς μέσα στην ασφάλεια και το σκοτάδι της,
ώστε να καταφέρεις να απαλλαγείς επιτέλους απ’ την ενοχλητική παρουσία
των παραισθησιογόνων δυνάμεων που σε κυνηγούν.
Τότε η προσωπική σου παράνοια θα 'χει ολοκληρώσει το ταξίδι της.
...καλο βράδυ

Με κάνεις να θέλω να σε κοιτάω στα μάτια.
Να προσπαθώ να γνωρίσω κάθε πτυχή του σώματός σου.
Να χρειάζομαι την προσωπική σου μυρωδιά πάνω μου.
Με κάνεις να γελάω με την ψυχή και όχι με το στόμα μου.
Να ερωτεύομαι ότι απλό πράγμα κάνεις και να αγαπώ τα πολύπλοκα.
Να ζω μέσα σου , σαν παράσιτο που τρέφεται απ΄τον οργανισμό σου.
Με κάνεις να έρχομαι σε διέγερση κάθε φορα που μου χαμογελάς.
Να ανατριχιάζω όταν μου λες σαγαπώ.
Να απολαμβάνω κάθε στιγμή σου,κάθε λεπτό σου.
Θέλω να ξαπλώσω μέσα στην αγκαλιά σου
Να ακουμπάω στο στήθος σου
και να με πάρει ο ύπνος
ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς σου...
...καρδιά μου.
♥

Ντύνεσαι στα μαύρα για να μπορέσεις να υπάρξεις
ανάμεσα σε πολύχρωμες οντότητες.

Όπα όπα.
Ας το πάρουμε απτην αρχή.
Ήταν Δευτέρα 30 Μαρτίου του 1992 και ώρα 9.05..
όταν γεννήθηκε μια αιθέρια υπαρξη...ΕΓΩ!
-Όπα παλι ρεεε , όπαααα!!!
-Τι μωρέ???
-Ε τι "τι μωρέ???"? Δεν το έπιανες και από την γέννηση του κόσμου?
-Οκ Οκ.. ίσως υπερέβαλα λίγο. Πάμε πάλι.
Ωραία,ας μην το πάρουμε από την αρχή.
Ας ξεκινήσω από κει που διαπίστωσα ότι
όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου..
(όχι εντάξει αυτό δεν ισχύει
απλά πάντα ήθελα να χρησιμοποιησω αυτή την εκφραση!χαχ)
- Έλα ρε τελείωνεεεεε!
-Οκ Οκ είχα καιρό να γράψω και παρασύρομαι.Συγγνώμη.
Λοιπόν, που είχα μείνει?
α ναι!
Εκεί που προσπαθούσα να σας πω ότι δε ξέρω τι μου γίνεται.
Ναι βρε.Το ξέρω πως το διαπιστώσατε αυτό.
Με τους ανθρώπους γύρω μου δε ξέρω τι γίνεται..
Τι είναι τελικά καλύτερο?!
Να είσαι με κάποιον και να μην σε γεμίζει
η να είσαι μόνος και να νιώθεις κενός από την απουσία του?
**Τώρα υπάρχει λύση!!!!!
Γίνε και 'συ τώρα απρόσωπος!
Γίνε και συ ψυχοπαθής μαζί μας για λίγο.**
Και όταν έρθει η στιγμή από γκρι, να γίνεις και πάλι ..ροζουλής
Όταν αποφασίσεις ξανά να ανοιχτείς και να αισθανθείς..
Ίσως ξανασυναντήσεις ένα ακόμη άτομο που θα σε κάνει
να διαπιστώσεις 52478284929 βλακείες
που μπορούν να σε ξενερώσουν
και 1 καλό που θα σε κρατά κοντά του!
Νομίζω έρωτας λέγεται αυτό?
Ένα συνώνυμο, δηλαδή, της λέξης αυτής
μπορεί να θεωρηθεί και η απερισκεψία και η ηλιθιότητα??
Συγγνώμη που παρουσιάζω αυτή την έκφανση του έρωτα.
Συγγνώμη που φαίνομαι ξυνή και κακιά.Δεν είμαι.
Λυπάμαι που έχω καιρό να δω πασχαλίτσες και ροζ συννεφάκια.
Δεν ξέρω αν αυτό πονάει.
Δεν ξέρω καν αν το λέω αυτό τώρα για να απαλύνω τον πόνο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πόνος.
Έτσι λοιπόν απελπίζομαι κάθε φορά που προσπαθώ να δω τι νιώθω.
Και αποφασίζω όλη αυτή την απελπισία
να τη καταγράψω για να συνειδητοποιήσω τι παίζει με μένα.
θα πω λοιπόν ένα : είμαι τόόόόσο καλά(νομίζω)
και ένα : άντε σπάσε ρε μαλάκα!χαχχχαχ

ήταν ένα από τα πιο ακαταλαβίστικα ποστ μ :) yaay!
σι γιου αράουνντ βίτσιζ!