Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλά॥ Να χάνομαι
Ίσως τελικά έμεινα πολύ και έφθασε η στιγμή να φύγω.

4 σχόλια:

  1. Wraia anartisi.
    wraio xrwma.
    wraies lexeis.
    mapa nohma... (A)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σ'έχουμε χάσει τελευταία.. ελπίζω αυτό να μη σημαίνει ότι θα σταματήσεις να γράφεις :|

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. θα σου ελειπα ε?
    δε νομιζω να σταματησω. οχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπορεί να μην είμαι τόσο ευέλικτος στα λόγια οσο εσύ, όμως βρίσκω το περιέχομενο του Βlog σου ενδιαφέρον. Ήθελα να σου δήμοσιεύσω κατι όμως δεν ήξερα που .


    Λοιπόν, το μυαλό μας λειτουργεί πάντοτε με γνώμονα την αποφυγή πόνου και απόκτηση κάποιας απόλαυσης ή ευχαρίστησης.

    Η νούμερο 1 αιτία που μας κρατάει από το να κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε πως πρέπει να κάνουμε, είναι όπως φαντάζομαι σωστά υποθέτετε, ο φόβος της αποτυχίας. Η αποτυχία σημαίνει πόνος και το μυαλό θα κάνει ότι μπορεί να τον αποφύγει.

    Η νούμερο 2 αιτία, είναι η πειθαρχεία που πρέπει να εφαρμόσουμε και οι συνήθειες που πρέπει να αλλάξουμε, αν θέλουμε να πετύχουμε τον στόχο. Όλα αυτά βέβαια σημαίνουν πόνο και το μυαλό ξανά, θα κάνει ότι μπορεί να τον αποφύγει.

    Το μυστικό και αυτό που κάνει την διαφορά, είναι πως έχουμε την δυνατότητα να δηλώσουμε στο μυαλό τι αντιπροσωπεύει πόνο και τι ευχαρίστηση, ανάλογα με την οπτική γωνία που αντιμετωπίζουμε μία κατάσταση, ανάλογα με το που εστιάζουμε την προσοχή μας.

    Αντί για την αποτυχία μπορείς να εστιάσεις στην επιτυχία. Σε όλα αυτά που θα κερδίσεις αν πετύχεις τον στόχο. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι θα αποτύχεις, πέρα από τις προσωπικές ανασφάλειες. Αν αφήναμε τον φόβο να μας παραλύσει δεν θα πετυχαίναμε τίποτα σαν ανθρωπότητα. Τίποτα δεν θα είχε εφευρεθεί και κανένα τραγούδι δεν θα είχε γραφτεί.

    Όσο για τον πόνο της αποτυχίας, θα αναφέρω αυτό που μου είπε ένας από τους αυτούς που θεωρώ μέντορές μου. Έχεις μου είπε να διαλέξεις ανάμεσα στον πόνο της πειθαρχίας και τον πόνο της μεταμέλειας. Τον πόνο του να κοιτάξεις στο παρελθόν τα τελευταία χρόνια της ζωής σου και να πεις: «Μακάρι να είχα κάνει εκείνο ή να είχα κάνει το άλλο».

    Τι είναι πιο επίπονο; Ποιος πόνος είναι μεγαλύτερος; Όταν βλέπω πως δυσκολεύομαι να πειθαρχήσω σε μια ιδέα, να δώσω δηλαδή στον εαυτό μου μία εντολή και να την ακολουθήσει, στρέφω αυτόματα την προσοχή μου στον πόνο της μεταμέλειας, προσπαθώ κυριολεκτικά να νιώσω τον πόνο και αυτόματα ωθούμαι σε δράση.

    Γιατί νομίζετε πως δεν αλλάζουμε συμπεριφορά ή δεν κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε πως πρέπει να κάνουμε, παρά μόνο όταν έχουμε πιάσει πάτο, είμαστε με την πλάτη στον τοίχο; Γιατί όταν έχουμε φτάσει σε αυτό τον σημείο, ο πόνος που νιώθουμε είναι τόσο μεγάλος που κάτι πρέπει να κάνουμε για να τον αποφύγουμε.

    Σε αυτό το σημείο ο πόνος του να μην κάνεις κάτι για να αντιστρέψεις την κατάσταση, είναι σαφώς μεγαλύτερος από τον πόνο της δράσης και της πειθαρχίας. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να προβούμε σε πράξεις. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε πότε η ζωή θα κάνει τον πόνο της απραξίας και της παθητικής στάσης να δείχνει μεγαλύτερος από τον πόνο της δράσης.

    Αυτός είναι και ο λόγος που γεμίζουν τα γυμναστήρια κάθε άνοιξη και αδειάζουν κάθε φθινόπωρο. Την άνοιξη ο κόσμος στρέφει την προσοχή του στον πόνο που θα νιώσει όταν εμφανιστεί στην παραλία υπέρβαρος, παράλληλα αρχίσει να σκέφτεται τι όμορφα που θα νιώθει αν εμφανιστεί στην παραλία με όμορφο και γυμνασμένο σώμα και ωθείται σε δράση.
    Καρότο και μαστίγιο!
    (Θα χαρώ πολύ να δω τα παραπάνω σαν ανάρτηση στο blog σου.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή