Κάπου ανάμεσα..

Είναι ξανά μια από κείνες τις μέρες ,
που η ανία μου γίνεται κυρίαρχος του ψυχόκοσμού μου.
Το κενό γεμίζει το κορμί μου
Και το κεφάλι σκάει απ' την πίεση.
Νύχτες που εξελίσσονται σε άπειρο δίχως ουσία
- από πράξεις που ποτέ δεν συμβαίνουν ,
καταστάσεις που σάπισαν στο κελάρι του μυαλού μου.-
Ένα μυαλό που πάντα αναζητά μα ποτέ δεν αναζητιέται και πάντα χάνεται.
Χάνεται σε νότες δίχως μελωδία.
Σε ζωγραφιές δίχως χρώματα ..
Σε συναισθήματα δίχως πλοκή ..
Ανάμεσα εκεί όπου το άπειρο συναντά το φως,
όπου το φως κυλάει στο σκοτάδι
όπου το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα.
Κάθε πτυχή του κορμιού σου.
Καλύφθηκες , λοιπόν , όπως το φως απ' το σκοτάδι .
Αντίο στο χαμόγελο σου που έκανε και το δικό μου να ανθίζει.
Αντίο σε εμένα που έπαψα να αναπνέω οξυγόνο.
Αναπνέω , πλέον , σκόνη και λίγη παραπάνω σιωπή.
Θα τα πούμε κάποτε .. εε ? .. κάπου εκεί ..
Ανάμεσα στο άπειρο και στο τίποτα!
Εκεί θα είμαστε. Θα ισορροπήσουμε τον κόσμο.
Το δικό μας κόσμο. Εκεί ανάμεσα.
Στο σημείο με τις ατελείωτες δυνατότητες!